เดะอิดะระโบะตชิ

แม่น้ำโมะระอิและโอะอะชิอะมะยะ

ตอนนี้ ถึงอาคารชุดและบ้านยืนเรียง และไม่มีเค้าหน้าสมัยก่อน แต่ผ้าเช็ดจานของโอะอะชิอะมะยะเป็นท้องนาและทุ่งนาจนเมื่อ 4 50 ปี
ปกติ ถึงท้องนาทอดยาวไปเรื่อยๆ ในด้านหนึ่งรอบๆ แม่น้ำ แต่แปลกประหลาด เพราะมีท้องนาของสวนทุ่งทีละน้อยๆ หลายที่ "บิน และถูกเรียกว่าทุ่งนา" ทำไมของที่บิน และมีทุ่งนาที่ไม่มาทำ
คือเวลาที่ยังมีคนเดะอิดะระโบะตชิโทะอิอุอยู่อดีตอดีต
พอมาเที่ยวเล่นที่สวนโคะโนะเดะอิดะระโบะตชิกะทุ่งมีอยู่ครั้งหนึ่ง
เดะโนะผู้ชายที่ ถึงเป็นเดะอิดะระโบะตชิฮะผู้ชายตัวใหญ่ของคนแข็งแรงบึกบึน แต่ความรู้สึกอ่อนโยนมาก พอ พอไม่เหยียบบ้านของหมู่บ้าน ยืนโดยปลายเท้า และเดิน
คือเวลาแม่น้ำโมะระอิที่ถึงถึงบริเวณใกล้เคียง อิเทะอิทะเดะอิดะระโบะตชิโมะโฮะตกใจอย่างสงบอย่างสงบ เพราะเดะอิดะระโบะตชินิตกใจ และม้าที่ดื่มน้ำที่แม่น้ำเริ่มกระทำรุนแรงอย่างทันใด
พอมีความสามารถในนิ้วของการทำก่อนโอะโมะอิวะซุสึมะ และนิ้วทรุดลงในดิน พอ "บิน และในที่ทรุดนั้น กะทะมะสึเทะเดะคิทะโนะกะน้ำเป็นทุ่งนา
ยังคงมีการติดต่อของเรื่องเล่า ถึงม้าเดะอิดะระโบะตชินิตกใจ ดูเหมือนว่าจะถูกไปการขอพรจากเมืองคามาคุระถึงเจ้าแม่กวนอิมกุเมียวจิคนเคร่งศาสนาที่ชื่อว่ามะซะโคะ โฮะเจียวขี่ม้า แต่เดะโนะม้าตอนนั้น พอ เพื่อให้ม้าดื่มน้ำพอดีที่ริมฝั่งแม่น้ำต่ออะมะยะ พักสักครู่
คนนี้เป็นเดะโนะคนเอะระอิคนที่เรียกว่า "โชกุนแม่ชี"
ถึงบินอย่างตกใจ และเดะอิดะระโบะตชิฮะทำทุ่งนาแล้ว ม้าตกใจเริ่มถูกเรียกโดยแม่น้ำนี้ว่า "แม่น้ำโมะระอิ" แล้ว เพราะน่าสงสารนิโอะโคะเทะแม่น้ำล้างหน้าแบบเกิดขึ้นตามมา และพูดภูเขาก่อน "สะพานโมะระอิ" กับ "ภูเขามูล"
ดังนั้น พอเริ่มประกาศเพลงเช่นนี้แล้ว ขณะไม่มี และไปท้องนา และผู้คนหลังจากนี้ทำงานเมื่อไร

แม่น้ำโมะระอิและโอะอะชิอะมะยะ

หลังฝนหยุดทุ่งสวนฮะโยะอิโทะโคะ
ไม่มีสาวสวยอยู่หรือ
ให้เอาออก และเพิ่มเท้า
ถูกม้าของแม่ชีไล่ตาม
เดะอิดะระโบะตชิกะ
ทำ "มูล"

เป็นเรื่องเล่าที่ถูกรวมใน " 50 เรื่องนิยายปรัมปราของโคะนะนที่เป็นบ้านเกิด"
แต่ละตำนานพื้นบ้านสามารถใช้ได้สำหรับกำไรไม่เท่านั้นอย่างเสรีตามหลักการ
ช่วยติดต่อสอบถามการประชุมโคะนะนประวัติศาสตร์เกี่ยวกับเนื้อหา
โฮมเพจโคะนะนประวัติศาสตร์การประชุม (เว็บไซต์ภายนอก)