"เข้ากัน และอดอยาก และการแนะนำกิจกรรมของพลเมืองด้วยไฟแช็กประชาชนในเขตดำเนินต่อไป"

เสียงการเก็บข้อมูลรูป (รวมการยืม) เรียว ซะอิโทะประโยค = ประชาชนในเขตไฟแช็ก

"เข้ากัน และอดอยาก และตาม" สนับสนุนการเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นของ "ผู้เรียน" ของคนต่างชาติที่ "ผู้สนับสนุน" ที่พูดภาษาญี่ปุ่นราวกับเป็นเรื่องธรรมดาที่กลุ่มที่ทำอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นอาศัยในเขต "ตาม และตั้งแต่ 10 โมงเช้า 15 นาทีของวันเสาร์ มีบทบาทสำคัญวันพุธที่ พลาซ่า MY" (เดิน 3 นาทีจาก Center-Kita Station โยโกฮาม่ารถไฟใต้ดินของเทศบาลเมืองชั้น 5 / North Port ห้างสรรพสินค้า) "เข้ากัน และอดอยาก และตาม" และถามคุณอุมะ* (บะนบะ) ของตัวแทนเกี่ยวกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับเสน่ห์ของความเป็นมาและอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นของสมาคม

"เข้ากัน และอดอยาก และตาม" และการเปิดโนะเป็น "หลักสูตรการแนะนำเบื้องต้นอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่น" แปดครั้งทั้งหมดที่ถูกทำถึงช่วงเดือนกุมภาพันธ์ปีพ.ศ. 2550 ตั้งแต่เดือนธันวาคมปีพ.ศ. 2549 (การเป็นเจ้าภาพจัดงาน: แผนกฟื้นฟูของท้องถิ่นเขต สึซุคิสถานที่ราชการ) คุณอุมะ* ที่หลังจากการปลดจากประจำการเข้าร่วมในหลักสูตรนี้ด้วย หลังจากนั้น "เจอ และปลูก และนักเรียนเข้าฟังรวมตัว ว่า "ไม่อยากจบทั้งๆอย่างนั้น" และเริ่มต้นดำเนินต่อไป" เดะอะรุ

คุณอุมะ* ที่ว่าเคยประจำอยู่ในต่างประเทศหลายสมัยการประจำการ อย่างไรก็ตามไม่ใช่ว่ามั่นใจในความสามารถด้านภาษาอังกฤษ ตอนที่การโยกย้ายของเครื่องบิน พูดว่า มีประสบการณ์น่าอับอายด้วย โดยไม่สื่อสารภาษาอังกฤษได้ ครอบครัวที่ย้ายที่อยู่พร้อมกับคุณอุมะ* ที่ต่างประเทศทำหน้าที่ในกำแพงภาษาด้วย เด็กที่ไปโรงเรียนในพื้นที่เผชิญปัญหาเรื่องการบ้านด้วย คุณอุมะ* กล่าวว่า ประสบการณ์ที่เผชิญความยากลำบากในต่างประเทศนำไปสู่กิจกรรมตอนนี้

พูดว่า ถามเสน่ห์อาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นกับคุณอุมะ* กับ "พูดกับคนต่างประเทศ" มาจากประเทศของวัฒนธรรมและวิถีทางการดำเนินชีวิตแตกต่างกันที่ญี่ปุ่น และที่พูดกับพวกเขาที่มีชีวิตอยู่อย่างเต็มที่ดูเหมือนว่าจะสนุก มีโอกาสที่พูดกับคนต่างประเทศมากมาย หรือคุณอุมะ* ร้องเรียน ว่า "อยากให้ติดกับพวกเขาที่พูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้อย่างใจดี" คนต่างประเทศและคนที่โอกาสพูด ถึงน้อยคงจะรู้สึกร่วมไปกับความคิดนั้นในการใช้ชีวิตปกติได้ด้วย
ถึงการช่วยเหลือของคนต่างประเทศอยากทำให้เป็นทว่า ก็มีภาพพจน์ที่คุณสมบัติจำเป็นอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นด้วย และรู้สึกถึงความสูงของการแข่งขันด้วย อย่างไรก็ตามความสามารถด้านภาษาอังกฤษไม่ใช่ว่าจำเป็นจริงๆ และพูดว่า มีบทบาทสำคัญแม้ไม่มีคุณสมบัติได้ คงจะพูดว่า เป็นกิจกรรมที่แนะนำได้ เพราะมีผู้สนับสนุน ที่ว่า "เจอ และปลูก และ ดำเนินต่อไป" ขณะหา และเจอโวะอยู่ด้วย ว่าอาสาสมัครบางอย่างทำไม่ได้โดยใช้ภาษาอังกฤษ กรณีที่อยากทำให้ความสามารถทางภาษามีชีวิตอยู่

นอกจากนั้นคู่ของการสนับสนุนการเรียนรู้ที่ทำแบบหนึ่งต่อหนึ่งถูกกำหนดไว้เพราะระดับภาษาญี่ปุ่นของผู้เรียนและทั้งสองผู้สนับสนุนและทักษะบอกเป็นจุดที่วางใจได้ด้วย คุณอุมะ* ได้ยิน ว่าอยากทำมาตรการระดับและการสอบภาษาญี่ปุ่นของผู้เรียน และพูดว่า ทำการจัดให้เข้ากันกับผู้สนับสนุนพร้อมกับทักษะที่เดินตรงในนั่น
การจัดให้เข้ากันดี เพราะทำการสนับสนุนการดำรงชีวิตด้วย โดย "เข้ากัน และอดอยาก และตาม" และไม่ถูกจำกัดที่การสนับสนุนการเรียนรู้เดะฮะ จับคู่ผู้สนับสนุนที่มีประสบการณ์การเลี้ยงดูบุตรกับผู้เรียนที่อยู่ระหว่างการเลี้ยงดูบุตรตัวอย่างเช่น ก็เพื่ออ่านการพิมพ์จากโรงเรียนด้วยกัน ไม่เรียน และ "เข้ากัน และอดอยาก และของ ดำเนินต่อไป" และแตกต่างจากโรงเรียน พูดว่า เป็นจุดดีของกิจกรรมโนะ เพียงเพราะเป็นกลุ่มท้องถิ่น
รู้สึกถึงความลึกของอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นที่การปฏิสัมพันธ์ที่ลึกควรจะอาจจะเกิดเพราะการสนับสนุนในที่ที่ใกล้การดำเนินชีวิต

รู้สึกว่า ต่างประเทศเพิ่มขึ้นในเขต และมีผู้สนับสนุนที่ "เข้ากัน และอดอยาก และดำเนินต่อไป" และมีความสนใจในกิจกรรมโนะอยู่ด้วย คงจะมีคนที่มีความสนใจในอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นเหมือนกันมากมาย

ในการเข้าร่วมในกิจกรรม มีความสำคัญอีกฝ่ายนิซุรุคะระโคะโซะโนะในผู้เรียนที่ผู้สนับสนุนคนหนึ่งอยู่คนเดียวแน่นอน มีผู้สนับสนุนที่บอกว่าตอบสนองความต้องการของผู้เรียน ที่ว่าอยากเรียนภาษาญี่ปุ่นที่สามารถใช้ได้ด้วยงานไม่สบายๆ อยู่ด้วย พอมีเคสที่ผู้สนับสนุนดูดซึมเยอะเกินไป และดูเก่าแล้วด้วย ไปจากคุณอุมะ*

ยังพูดว่า " เข้ากัน และอดอยาก และตาม" และคนกลายเป็นอยู่ที่ความรู้สึกตาสว่างอาจารย์โรงเรียนภาษาญี่ปุ่นในความพอใจของอาสาสมัครภาษาญี่ปุ่นจากกิจกรรมเดะโนะด้วย ตอนก่อนอื่นก้าวเดินก็ก้าวออกไปสู่ทางที่มีความสนใจกิจกรรมนิดหน่อยอย่างไร