gate of a tenement house style คอร์สอะคุวะสถานที่สำคัญในประวัติศาสตร์

　วางพระเจ้าของเสื้อผ้าของเกะคุ Ise Grand Shrine ไว้บน (1909) พื้นดินของอะคุวะ (หิ้งบูชา) ปีพ.ศ. 2452 และก่อตั้งศาลเจ้าที่ตัดสิน object of worship เป็นพระเจ้าของตัวไหม หมู่บ้านของตอนนั้น งาน sericulture การปั่นด้ายเฟื่องฟู
　หลังจากนั้นพร้อมกับการเสื่อมถอยของงาน sericulture การปั่นด้าย ย้ายไปสถานที่ปัจจุบันในฐานะ enshrined deity ของพื้นที่มิสึเคียวใน (1957) ปีพ.ศ. 2500 สะสมการเชื่อในฐานะพระเจ้าของเสื้อผ้าพระเจ้าของชุดกิโมโนตั้งแต่นั้นมา

　เป็นชื่อสถานที่ที่มาจากสะสมคะยะเซะนดะ (ดะ 1 ของสำหรับม้า 1 ตัว) ที่ใช้เป็น (1596) หลังคาของพระราชวังฟุจิซะวะ (พระราชวังของ family to inherit the shogunate โทะคุกะวะ) ปีพ.ศ. 2139
　พูดเกี่ยวกับบริเวณโดยรอบจากสวนสาธารณะสะพาน 2 อันตอนนี้ถึงสำนักงานเซะยะงานก่อสร้าง

　มีพื้นที่ประวัติศาสตร์ประสบการณ์และพื้นที่การสังเกตธรรมชาติ และ (1992) เปิดปีพ.ศ. 2535
　พอรวมที่ gate of a tenement house style ที่ได้รับการสร้างตอนกลางเมจิ มีบ้านเรือนราษฎรเก่าที่ในช่วงครึ่งหลังสมัยเอโดะ และเตาอิโระริเตาหุงอาหารแบบโบราณ agricultural machinery ถูกบันทึก และลิ้มรสบรรยากาศในตอนนั้นได้ ที่พื้นที่การสังเกตธรรมชาติ เพลิดเพลินกับน้ำพุใต้ดินและซุกิบะยะชิดอกหญ้าตามฤดูกาลได้

　ป่าของบริเวณโดยรอบนี้ถือว่าเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สมัยเฮอัน และสร้างได้รับแจ้งจากค่า morning service ทางเหนือและทางใต้บริษัทกับสถานะเดิม สมัยเอโดะ บ้านอะนโดะผู้ครองแคว้นของอะคุวะปกป้อง และความสำเร็จศาลาหลักในศาลเจ้าชินโตตอนนี้ถูกประดับด้วยประติมากรรมมากมายด้วยการตั้งตรงของ (1873) ปีพ.ศ. 2416
　ด้วยเทศกาลของวันที่ 19 เดือนกันยายน ระบำบวงสรวงเทพเจ้าแบบหนึ่ง magical rite with boiling water โดย Shinto priest จัดขึ้นทุกปี

　ถูกเรียกว่า "ภูเขาหลุมศพ" เพราะเป็นบ้านอะนโดะหลุมศพของผู้ครองแคว้น direct feudatory of a shogun อะคุวะของสมัยเอโดะ มีหลุมศพประมาณค่า 3 บวกผู้ครองแคว้นยะ 4 บวกผู้ครองแคว้นที่แปลกประหลาดอิวะอิอุทะโทะคุฮิของเชียวจิผู้ครองแคว้นรุ่นแรก
　ในอิวะอิอุทะโทะคุฮิของเชียวจิ มี ว่า "เชียวจิได้รับบาดเจ็บเป็นบาดแผลลึกที่ค่ายของฤดูร้อนโอซาก้า และทำใบมีดตัวเองที่ความปรารถนาที่พักวัดดั้งเดิมของที่ราบโอซาก้า"

　พื้นที่ราบสูงนี้ เศษของเครื่องเคลือบดินเผาถูกค้นพบจากอดีต และหม้อของเครื่องเคลือบดินเผาที่ในช่วงครึ่งหลังของสมัยโจมงถูกขุดพบในระยะเริ่มแรกของสมันโชวะด้วย
　ถูกลงทะเบียนในกระทรวงวัฒนธรรม และซากปรักหักพังนี้ถูกตั้งชื่อว่าซากปรักหักพังสมัยโจมงคุโบะอะระที่มีขนาดใหญ่ มีการขุดค้นหาวัตถุโบราณขึ้นโดยสมาชิก "สมาคมที่รู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของเขต เซะยะ" และผู้ที่สนใจเข้าร่วมตั้งแต่ (1977) เดือนมีนาคมปีพ.ศ. 2520 และรอยที่อยู่อาศัยได้รับการยืนยันช่วงหลังเครื่องเคลือบดินเผาและสมัยโจมงของช่วงหลังในสมัยโจมง