บริเวณรอบๆ Sotetsu - Tokyu การเชื่อมต่อโดยตรงเส้นการเปิดกิจการใหม่สถานี "จนบัดนี้" -

　ให้เข้ากับการจัดโตเกียวโอลิมปิกปีพ.ศ. 2507 และ " " รถไฟสายโทไกโดชินคันเซ็นและ "สถานีชิน-โยะโคะอะมะ" เปิดดำเนินการ ถึงถามเรื่องเล่าจากคนที่รู้เกี่ยวกับช่วงนั้นทุกคน ก็พูดจนถึงตอนนั้น ว่า "มีแค่ท้องนา" ไม่ใช่เมืองที่คนจำนวนมากไปเยี่ยมชมเหมือนกับปัจจุบัน ถึงธุรกิจจัดรูปที่ดินเริ่มขึ้นพร้อมด้วยการเปิดกิจการสถานี แต่การใช้ที่ดินไม่ใช่ว่าก้าวหน้าทันที Daisan Keihin Expressway เริ่มเปิด ให้ใช้บริการในไม่ช้า และเพราะการเติบโตของเน็ตเวิร์คด้านการจราจร คนจำนวนมากเลือกการเคลื่อนย้ายโดยรถยนต์ และผู้อาศัยในบริเวณใกล้เคียงใช้สถานียังน้อย คนที่ไปเยี่ยมที่ชิน-โยะโคะอะมะจากชานเมืองเพิ่มขึ้นในทางตรงกันข้าม โดยเก่งแก่นที่ชื่อว่าสถานีชิน-โยะโคะอะมะ เกิดโรงแรมและร้านอาหารคุณภาพสินค้าชั้นเยี่ยมขึ้นที่หน้าสถานี และเริ่มแบกรับบทบาทในฐานะจุดยุทธศาสตร์แล้วไป เกิดที่จอดรถขึ้นที่บริเวณโดยรอบหน้าสถานี และกลายเป็นสถานที่การนัดพบของคนที่ไปทางเชียวนะนด้วย

　ปีพ.ศ. 2515 " " รถไฟใต้ดินของเทศบาลเมืองสีฟ้าไลน์เปิดดำเนินการ ด้วยกันกับการเปิดกิจการ ตึกสำนักงานหรือโรงแรมเริ่มถูกสร้าง เพราะดำเนินมาตรการการจัดการเกี่ยวกับน้ำ และกลายเป็นที่เทอมการแปลงที่ลักษณะของเมืองกลายเป็นใหญ่ รถไฟใต้ดินของเทศบาลเมืองกลายเป็นเครือข่ายการคมนาคมที่ปรับปรุงความสะดวกการดำเนินชีวิต เวลาย้ายภายในเมือง และคนจำนวนมากเริ่มใช้สถานีแล้ว นอกจากนี้คิดว่า Yokohama Arena ถูกสร้างขึ้นในฐานะศูนย์ที่ครบรอบ 100 ปีของการบริหารท้องถิ่นใหญ่ด้วย ด้วยเหตุนี้ชิน-โยะโคะอะมะที่มีนักธุรกิจมากมายเริ่มมีด้านข้างที่ชื่อว่าเมืองงานแล้วด้วย

　บริเวณสถานีชิน-โยะโคะอะมะทำการพัฒนาไปสำเร็จอย่างนี้ คนที่หลากหลายจะเห็นเมืองของชิน-โยะโคะอะมะ เพราะความสะดวกในการเดินทางดีขึ้นเพราะการเปิดกิจการของ Sotetsu เส้น Tokyu การเชื่อมต่อโดยตรงครั้งนี้มากขึ้น เพื่อถูกเลือก และทำการพัฒนามากขึ้นสำเร็จ อย่าไม่ทำไปใน "เมืองที่ที่มุ่งให้ความสำคัญกับของจริงที่ประสบแค่ที่นี่ได้" รู้สึกอย่างนั้น

　บรรพบุรุษฉันมาพื้นดินนี้กลายเป็นในยุคปี 1600 บ้านตอนนี้ได้รับการสร้างปีพ.ศ. 2400 และอาศัยจากรุ่นสู่รุ่น และไปสืบทอดเป็นเวลา 160 ปี
　พื้นที่นี้ไปได้รับอุทกภัยอันเนื่องมาจากแม่น้ำสึรุมิกะวะแทบทุกปี ขณะการเกษตรโดยใช้น้ำอุดมสมบูรณ์ของแม่น้ำสึรุมิกะวะจัดขึ้นอย่างเต็มที่ เป็นการเพาะปลูกไม้ผล ไม่มีอุทกภัยบ้างก็ไร้ที่อยู่อาศัยเพราะน้ำท่วม และทะโระปู่ทวดโอะซะมุ อิเคะยะฉัน (อิเคะโนะยะมิชิทะโระอุ) ให้ความสนใจใน "ลูกท้อ" ที่เหมาะสมสำหรับพื้นดินของสึนะชิมะ และเริ่มการเพาะปลูกของ "ลูกท้อวันเวลา" (จิสึเกะสึโทะอุ) ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2450 หลังจากนั้นการสร้างลูกท้อเริ่มจากพื้นดินของสึนะชิมะรวดเดียว และเอาปริมาณการผลิตของโอะคะยะมะที่มีชื่อเสียงตอนนั้นเริ่มแรกในฐานะสถานที่ผลิตสดของลูกท้อของโชวะออก ของการสร้างลูกท้อถึงจุดสูงสุด

　พอแบ่งปันตอน และบ่อน้ำร้อนธาตุเรเดียมถูกค้นพบปีพ.ศ. 2457 เส้นโตเกียวโยโกฮาม่าทางเดินรถไฟฟ้าคะนะกะวะสถานีอิซุมิอะสึชิ สึนะชิมะ (สถานีสึนะชิมะตอนนี้) ที่เป็นรถไฟสายโตคิวโทโยะโกะตอนนี้เปิดปีพ.ศ. 2469 และสึนะชิมะพัฒนาไปในฐานะย่านออนเซ็นด้วย อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นเริ่มลดลงไปเพราะสงครามและการเติบโตของเครือข่ายการคมนาคม

　ลูกท้อเริ่มลดลงจากผลกระทบที่เข้ามาที่อุทกภัยใหญ่อันเนื่องมาจากสงครามและแม่น้ำสึรุมิกะวะและผลไม้จากต่างประเทศมาไปวันเวลาด้วย และหมดไปหมดเลยแล้วช่วงเวลาหนึ่ง อย่างไรก็ตามมีในเฮเซ และพ่อฉันปลุกเมืองโดยใช้ลูกท้อ และถูกส่งผ่าน และบะระคิของลูกท้อหาตำแหน่งเรื่องแห่งหนึ่งที่เรื่องที่เข้าร่วมในห้องสอบไม้ผลการจัดสวน (ชื่อ) ของกระทรวงเกษตร ป่าไม้ และการประมงในอำเภอ สึคุบะ, จังหวัด อิบะระคิวันเวลาในฐานะสาเหตุ ไปสถานที่ที่ไปปฏิบัติภารกิจในฤดูเก็บเกี่ยว และรู้จักเป็นบะระคิอย่างแน่นอน ได้รับการแบ่งกิ่งก้าน และติดตาต่อกิ่ง และประสบผลสำเร็จด้านฟื้นฟูลูกท้อวันเวลา ถึงตอนนี้ปริมาณน้อยด้วย แต่เพาะปลูกได้อย่างนี้ต่อไป

　คิดว่า ศูนย์วัฒนธรรมประชาชนในเขตที่ถูกบำรุงรักษาในผืนที่ดินของอาคารการพัฒนาอีกครั้งมีผลกระทบตัวใหญ่ต่อเมืองนี้ ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของสึนะชิมะอาศัยอยู่ไป และหวังเกิดการเคลื่อนไหวใหม่ขึ้นไปในฐานะจุดยุทธศาสตร์ที่ส่งวัฒนธรรมใหม่ไปไป